خروجی
و دستاورد غنی ترین میهمانی انسان بر روی زمین که شامل ابتدا تا انتهای
رمضان المبارک است، قطع یقین بایستی با همه دستاوردها متفاوت و متمایز
باشد، چرا که ما در ماه مبارک رمضان، میهمان خدای خویشیم و بر سر سفره ای
نشسته ایم که همه ماکولات اعم از اطعمه و اشربه، مائده های الهی اند و در
آن انسان مومن روزه دار، توفیق تطهیر از گناهان و سیئات، تنویر در تاریکی
ها و ظلمات، تدبیر در مسائل و ابهامات، تاثیر در غفلتها و بلیات و تغییر در
رفتارها و عادات می یابد.
انسان پس از این میهمانی یکماهه،
همچون طفل مادرزاد، دوباره متولد شده و به جامعه برمی گردد تا همه چیز را
از نو شروع کند و تولد ضیافتی، همان تولد روحی و روانی و باطنی و
ایمانی است که طی آن انسان تواب و برون آمده از استحمام ایمانی ضیافت خدا،
همانند محکومی است که همه محکومیتهایش از حالت تعزیری به حالت تعلیقی تبدیل
وضعیت داده و تا زمانی که مجدداٌ مرتکب آن خطایا نشود، با مجازاتی مواجه
نخواهد شد!
پس می توان گفت که انسان، در
پایان این ضیافت، پوست می اندازد و با گذشته خود کاملاً متفاوت می شود و می
تواند بازگشت دوباره از عالم علوی به عالم ادنی را تجربه کند و شبیه به
بازگشت پس از مرگ و یا مراجعت از قیامتی است که انسان در آنجا آرزوی بازگشت
و مطالبه فرصت مجدد می کند که با پاسخ خشمگین الهی یعنی "کلا" مواجه می
گردد!
خوشا بحال کسانی که ماه رمضان را
با همه ابعاد و عظمتش درک کرده اند و در فطر، تولد دوباره خود را جشن می
گیرند و برای آنها، عید فطر، ترکیب با مسمائی است!
اما بدا کسانی که روزه نگرفته،
نماز نخوانده، عفاف و حجاب را رعایت نکرده، از حرام پرهیز و دوری نجسته و
روزی حلال نخورده اند و بعبارتی خدا را بنده نبوده اند، فطر هیچ نسبتی با
آنها ندارد و آنها که در ماه رمضان، خدا را بندگی نکرده و متمرد فرمان الهی
بوده اند،در عید سعید فطر نیز، غریبه ای بیش نیستند!
مومنان واقعی کسانی اند که هم در
از دست دادن فرصت و ضیافت ماه مبارک رمضان ناراحت اند و هم از به پایان
بردن این آزمایش سنگین الهی و قرار گرفتن در ضیافت فطر خوشحالند و به تعبیر
امام راحل می سرایند: ماه رمضان رفت و عید رمضان آمد / صد حیف که این
رفت و صد شکر که آن آمد!
عید سعید فطر، عید خوشه چینی از
ذخیره اعمال و نهال افعالی است که در طول ماه مبارک رمضان تولید و تکرار
شدند و بر اعتبار ما افزودند و موجب مباهات الهی در نزذ فرشتگانی شدند که
در ابتدا به خلقت انسان خوشبین نبودند، اما خداوند با دمیدن روح خود در او،
او را روح الله و خلیفه الله فی الارضین قرار داد
امید می رود که عید سعید فطر،
بازگشت انسان مومن روزه دار به فطرت الهی خویش رسیده و فطر او، تصوری تازه
از زندگی، فرصتی نو برای دوباره آغازیدن و جبران مافات و نیز تولدی دوباره
از جنس ضیافت اللهی باشد که طی آن انسان اراده کند که دوباره به دنیای
توبه شده گذشته برنگردد و جاهلیت و غفلت و غرور خود را تکرار نکند و این
همه ذخیره الهی رمضانی را به تاراج نسپارد!
صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه