به گزارش بصیرآنلاین، گله هایشان را خیلی جدی درمیان می‌گذاشتند، اگر چهره‌شان را نمی‌دیدی، گمان می‌کردی این نوع انتقاد کردن قطعا برای یک فرد متخصص یا کارشناس است، ولی برخلاف تصور، آن‌ها فقط ۱۸ الی ۲۲ سال سن داشتند و از آینده‌ نامعلومشان حرف می زدند و به قول خودشان استعداد برتر هستند، ولی شرایط، تسهیلات یا امکانات در اختیارشان فرقی با دیگران ندارد.

بچه‌های المپیادی از جزئی‌ترین مشکلاتشان مثل آب خوردن در خوابگاه تا کم لطفی وزارت آموزش و پرورش، بنیاد ملی نخبگان و شورای عالی انقلاب فرهنگی برایمان گفتند، این جوانان تیزهوش المپیادی تصریح کردند: در جواب هر چیزی که می‌خواستیم می گفتند بودجه نداریم.

یکی از المپیادی ها گفت: بعد از المپیاد به دلیل نبود شرایط مساعد جهت ادامه‌ تحصیل رشته‌ شیمی را انتخاب نکردم ، الان دانشجوی پزشکی هستم و عملا تمام علم قبلی ام را دور ریخته ام.

بیشتر بخوانید: المپياد را از انحصار طبقاتی خارج می‌کنیم/ حضور ۳۰ ساله ایران در المپیاد‌های جهانی خوشایند است

ادغامی که دودش به چشم المپیادی ها می رود

فاطمه مهاجرانی رئیس مرکز ملی پرورش استعداد‌های درخشان و دانش‌پژوهان جوان در تایید درد و دل بچه‌های المپیادی اظهار کرد: مشکلات‌ها و کمبود‌ها شاید به چشم افراد معمولی نیاید، ولی  امکانات کم است و در آن سطحی که باید وجود داشته باشد، قرار نگرفته است.

او گفت:شروع این مشکلات از زمانی آغاز شد که سال ۸۹ باشگاه دانش پژوهان جوان و سازمان استعداد درخشان که دو سازمان و هویت مستقل بودند، با هم ادغام و به یک مرکز تبدیل شدند.

مهاجرانی تصریح کرد:وقتی یک مجموعه به مرکز تبدیل می شود، دیگر بودجه‌ مجزا در کار نیست و عملا بودجه به دست معاونت پشتیبانی و توسعه‌ی منابع وزارت خانه می افتد و طبیعی است که به دلیل تعدد و تنوع کار‌های وزارت، مشکلات ما اولویت نباشد وقاعدتا نیازهایمان به موقع رسیدگی نمی شود.

رئیس مرکز ملی پرورش استعداد‌های درخشان و دانش پژوهان جوان بیان کرد:در تلاش هستیم که یک سازمان به نام استعداد درخشان را که دو حوزه‌ المپیاد و مدارس زیر نظرش باشد ایجاد کنیم.

چرا المپیادی‌ها بعد از کسب مدال رها می‌شوند؟

مهاجرانی  گفت:هدف از احداث باشگاه از ابتدا، فراهم کردن فضایی برای گپ و گفت، انتقال تجربه این استعداد‌های برتر و مسئولان بود، ولی حالا به دلیل ساختار نادرست، عملا باشگاهی دیگر وجود ندارد و اینجا بیشتر شبیه یک آموزشگاه المپیاد و به عبارتی نقض غرض است.

مهاجرانی ادامه داد: خیلی از اوقات دانش آموزان المپیادی بعد از اتمام دوره، با ما قطع ارتباط می‌کنند. گرچه این موضوع نه مورد رضایت ما و نه خواسته‌ی آنهاست، ولی این ساز وکار باشگاه دانش پژوهان جوان، اجازه‌ی رفت و آمد بیشتر را نمی‌دهد.

عنایت سالاریان معاون مرکز استعداد درخشان و باشگاه دانش پژوهان جوان اظهار کرد: فراهم کردن امکانات در گذشته بسیار راحت بود، چون تنها دغدغه باشگاه دانش پژوهان جوان برگزاری المپیاد بود یعنی باشگاه دانش پژوهان جوان فقط آزمون برگزار و پس از شناسایی، نفرات برتر را برای مسابقات جهانی اعزام می کرد اما بعد از سال ۸۹ به یک مرکز کوچک تبدیل شد، به تبع از اختیارات آن کاسته و به مشکلاتش افزوده شد.

پول نداریم، نخبه ها توقعشان را کم کنند

او  بیان کرد:ما الان به اندازه‌ی مسئولیت‌های زیادی که برایمان تعریف شده، اختیارات و امکانات نداریم، حتی جالب است بدانید اغلب اوقات برای تهیه‌ حیوانات آزمایشگاهی مثل موش و ماهی دچار مشکل می شویم و این برای وزارت آموزش و پرورش مضحک است در حالی که واقعا نیازمندشان این ابزار هستیم.

معاون باشگاه دانش پژوهان جوان تاکید کرد: این‌ها زمانی به سرانجام می‌رسند که باشگاه مثل سابق مستقل شود و این محقق نخواهد شد مگر زمانی که مصوبه‌ شورای عالی انقلاب فرهنگی مجددا از طریق دولت ابلاغ و قدرت تصمیم گیری‌ ما بیشتر شود.

او افزود: ما با کمک خود المپیادی‌ها درصدد هستیم اندیشکده‌ای ایجاد کنیمو  مسیر المپیاد را کمب تغییر دهیم و از استعداد‌های برتر  خواهشمندیم که توقعاتشان را مدیریت کنند.

انتهای پیام/