در بحبوحه نبرد نابرابر ملت ایران با فشارهای جهانی، تحریم‌های ظالمانه و تهدیدات رژیم غاصب صهیونیستی، بار دیگر واقعیت تلخ و عریان چهره نظام سلطه جهانی رخ نشان داد؛ این بار نه از زبان سیاستمداران جنگ‌طلب آمریکایی، که از حلقوم نهاد به‌ظاهر فنی و بی‌طرفی چون آژانس بین‌المللی انرژی اتمی. در هفته گذشته، رسانه‌ها از ابلاغ رسمی قانون تعلیق همکاری ایران با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی توسط ریاست‌جمهوری اسلامی ایران خبر دادند. قانونی که با تصویب مجلس شورای اسلامی و تایید شورای نگهبان، پس از دهه‌ها مدارا، صبر، حسن‌نیت و همکاری، در واکنش به خیانت‌های متعدد و آشکار آژانس، تصویب و اجرایی شد.
این اقدام، پاسخی قاطع و قانونی به رفتارهای دوگانه و جانبدارانه نهادی است که بنا بود حافظ صلح و ناظر بی‌طرف در امور هسته‌ای کشورها باشد، اما عملاً به ابزار دست آمریکا و رژیم صهیونیستی بدل شده است.
آژانس: از ناظر فنی تا بازیگر سیاسی
در طول دو دهه گذشته، جمهوری اسلامی ایران همواره کوشیده است فعالیت‌های هسته‌ای خود را در چارچوب قوانین بین‌المللی، معاهدات جهانی، و با نظارت مستقیم آژانس انجام دهد. بیش از هر کشور دیگر، ایران درهای مراکز هسته‌ای خود را به روی بازرسان گشود. در هیچ جای دنیا، حتی کشورهای اروپایی و آمریکا، چنین میزان دسترسی، نظارت و شفاف‌سازی وجود نداشته است. با این وجود، ایران نه تنها پاداش صداقت خود را نگرفت، بلکه آماج هجمه‌های سیاسی، فشارهای دیپلماتیک و سوءاستفاده از اطلاعات طبقه‌بندی‌شده‌اش قرار گرفت.
دستاوردهای هسته‌ای ایران، که با تلاش جوانان نخبه و دانشمندان مومن این سرزمین حاصل شده، بارها و بارها دستاویزی برای توجیه تحریم‌های اقتصادی، ترورهای ناجوانمردانه و تهدیدات نظامی شده است. از یاد نبریم که اطلاعات محرمانه فعالیت‌های هسته‌ای ایران، مستقیماً از آژانس به رژیم صهیونیستی درز پیدا کرد؛ رژیمی که نه تنها عضو NPT نیست، بلکه یکی از بزرگ‌ترین زرادخانه‌های هسته‌ای جهان را در اختیار دارد.
ترور دانشمندان هسته‌ای: ثمره گزارش‌های فنی یا خیانت رسمی؟
وقتی دشمنان ایران، با دقتی حیرت‌انگیز، به نام، محل، نقش و جزییات زندگی دانشمندان هسته‌ای ما دست یافتند، وقتی شهید محسن فخری‌زاده و دیگر عزیزان ما هدف عملیات‌های پیچیده موساد قرار گرفتند، باید این سؤال را از جامعه جهانی پرسید: اطلاعات این عزیزان چگونه به دست رژیم تروریستی اسرائیل رسید؟
پاسخ روشن است؛ در میان مدارکی که ایران در راستای همکاری فنی با آژانس در اختیار آن‌ها گذاشت، جزئیات مهمی وجود داشت که با بی‌مسئولیتی یا عامدانه، به دست دشمن رسید. این خیانتی آشکار به اصل بی‌طرفی، رازداری و وظیفه‌مندی حرفه‌ای یک نهاد بین‌المللی است.
استانداردهای دوگانه و سکوت سنگین جهان غرب
نهادهای غربی، آمریکا و متحدانش همواره با ادعای حمایت از صلح جهانی و جلوگیری از اشاعه سلاح‌های کشتار جمعی، ایران را تحت فشار قرار داده‌اند، اما همین مدعیان در برابر بزرگ‌ترین خطر امنیت جهانی یعنی رژیم صهیونیستی سکوت کرده‌اند. این رژیم که رسماً عضو NPT نیست، در برابر هیچ نهاد بین‌المللی پاسخ‌گو نیست و آزادانه به توسعه زرادخانه‌های اتمی خود ادامه می‌دهد.
چگونه است که برای فعالیت‌های صلح‌آمیز ایران، که با تأکید بر شفافیت و عدم انحراف همراه بوده، ده‌ها قطعنامه، جلسه اضطراری و فشار سیاسی اعمال می‌شود، اما برای رژیمی که روزانه ده‌ها غیرنظامی را در فلسطین، لبنان و سوریه به خاک و خون می‌کشد، هیچ‌گونه بازخواست یا حتی تذکر رسمی صادر نمی‌شود؟ آیا این چیزی جز معیارهای دوگانه، بی‌عدالتی و تبعیض نهادینه‌شده در سازوکار بین‌المللی است؟
تصمیم ایران: گامی به سوی عزت ملی
تصویب قانون تعلیق همکاری با آژانس، نه یک واکنش هیجانی، بلکه اقدامی راهبردی در راستای صیانت از منافع ملی، امنیت دانشمندان، و مقابله با رفتارهای خصمانه نهادهای بین‌المللی است. تا زمانی که امنیت کشور، دانشمندان و مراکز هسته‌ای ما تامین نشود، هیچ‌گونه همکاری، نظارت یا گزارش‌دهی نباید ادامه یابد.
این تصمیم، پیامی روشن به جهانیان دارد: ایران، کشوری مستقل، مقتدر و صاحب‌حق است. ما نه به دنبال سلاح هسته‌ای هستیم و نه اجازه می‌دهیم که استقلال و عزت‌مان بازیچه سازمان‌هایی شود که خود فاسد، جانبدار، و فاقد اعتبار هستند.
خروج از NPT؛ مطالبه‌ای جدی و ملی
رسانه ما با تأکید بر مسئولیت تاریخی خود در دفاع از مردم، کشور و تمامیت ارضی ایران، صراحتاً اعلام می‌دارد که ادامه عضویت در NPT، بدون تضمین‌های روشن و بدون اصلاح ساختار و عملکرد آژانس، دیگر توجیه منطقی، فنی یا سیاسی ندارد.
ایران با حسن‌نیت وارد این پیمان شد، اما در طول دهه‌های اخیر، تنها متضرر اصلی این همکاری بوده است. از ترور دانشمندان تا تحریم اقتصادی، از فشارهای سیاسی تا تهدید نظامی، همه و همه زیر لوای همان سازمانی رخ داده که قرار بود «ناظر بی‌طرف» باشد.
اکنون زمان آن فرا رسیده که ایران، با عزمی راسخ و اراده‌ای ملی، مسئله خروج از NPT را به‌طور جدی در دستور کار قرار دهد. این اقدام، نه به معنای تهدید جهانی، بلکه برای صیانت از حقوق مشروع و امنیت ملی ماست. عضویت در یک نهاد بین‌المللی باید با حقوق برابر، احترام متقابل و عدالت همراه باشد، نه ابزار فشار و تجاوز.
مخاطب ما مردم‌اند؛ زمان آگاهی فرا رسیده است
مردم ایران، امروز بیش از هر زمان دیگری باید نسبت به مناسبات بین‌المللی، بازی‌های پشت‌پرده قدرت‌ها و سازوکارهای فریبکارانه آن‌ها آگاه باشند. آنچه در ظاهر «همکاری بین‌المللی» نامیده می‌شود، در عمل ابزاری برای محدودسازی قدرت کشورهای مستقل، به‌ویژه جمهوری اسلامی ایران است.
سازمان ملل، شورای امنیت، آژانس انرژی اتمی و بسیاری دیگر از نهادهای جهانی، عملاً تحت سلطه سیاسی و مالی چند قدرت خاص هستند. سکوت آن‌ها در برابر جنایت‌های رژیم صهیونیستی، معیار دوگانه آن‌ها در برابر ایران، و همراهی‌شان با پروژه‌های ضدایرانی، نشانه‌ای روشن از بی‌اعتمادی ساختاری است.
ما راه خود را خواهیم رفت؛ مستقل، مقتدر، با عزت
ایران نیازی به تأیید بیگانگان ندارد. ما بر اساس منافع ملی، راهبردهای علمی، و اراده مردم مسیر توسعه فناوری هسته‌ای صلح‌آمیز خود را ادامه خواهیم داد. هیچ تهدید، تحریم یا فشاری، ما را از این مسیر بازنخواهد داشت.
در عوض، این نهادهای جهانی هستند که باید مشروعیت خود را بازیابند. تا زمانی که معیارهای دوگانه، جانبداری و تبعیض ادامه دارد، ما نیز حق خود می‌دانیم که از همکاری یک‌طرفه و زیان‌بار خارج شویم.
سخن پایانی: زمان تصمیم‌های بزرگ فرا رسیده است
در شرایطی که دشمنان قسم‌خورده ایران، از آمریکا تا رژیم صهیونیستی، از هر ابزار ممکن برای مهار قدرت و پیشرفت ایران استفاده می‌کنند، دیگر جایی برای خوش‌بینی و مماشات باقی نمانده است. وقت آن است که ملت و دولت ایران، با همدلی، عقلانیت انقلابی و رویکردی عزتمندانه، آینده روابط خود با نهادهای بین‌المللی را بازنگری کنند.
سازمان‌هایی که نه تنها در دفاع از ما کوتاهی کرده‌اند، بلکه عملاً در صف دشمنان ما ایستاده‌اند، شایسته اعتماد، همکاری و همراهی نیستند. امروز، زمان آن است که ایران با تکیه بر توان داخلی، حمایت ملت و قدرت دیپلماسی انقلابی، مسیر استقلال علمی، امنیت ملی و عزت بین‌المللی خود را ترسیم کند.
رسانه ما، به نمایندگی از وجدان عمومی ملت ایران، خواستار بررسی فوری و جدی خروج از پیمان NPT است.
ما این را نه تهدید، بلکه حقی قانونی و واکنشی منطقی به خیانت‌های بی‌پایان آژانس و سکوت معنادار جهانی می‌دانیم.
جهان باید بداند: ایران کشوری دست‌بسته نیست؛ ما ملتی ایستاده‌ایم. با شهیدان‌مان عهد بسته‌ایم که عزت، استقلال و پیشرفت را با هیچ چیزی معاوضه نخواهیم کرد. این راه، راه خون و غیرت است، و ما تا آخر، در این مسیر خواهیم ماند.
محمود احمدی
مدیر مسئول