در تقویم رسمی کشور، هفدهم مرداد، روز خبرنگار است. روزی که می‌خواهد به ما یادآوری کند حرفه‌ای هست که در دل خطر، در میان طوفان، در میانه‌ی تاریکی، هنوز چراغی روشن نگه‌ می‌دارد؛ حرفه‌ای که نه فقط شغل، که یک رسالت است: خبرنگاری.

اما برای ما، این روز فقط یک مناسبت تقویمی نیست.

روز خبرنگار، روز کسی‌ست که صدای خاموش مردم را فریاد می‌زند، کسی که درد را می‌بیند، حقیقت را جست‌وجو می‌کند، و از هیچ قدرتی، هیچ ساختاری، و هیچ تهدیدی نمی‌هراسد، اگر آنچه می‌گوید «حق» باشد.

فرزندان رنج، صدای بی‌صدایان، آینه‌ی حقیقت در میانه‌ی گردوغبار اخبار سفارشی.

ما به شغل‌مان ایمان داریم، چون در میان تاریکی‌ها، یکی باید مشعل به دست بگیرد.

ما در این سرزمین، به جای سکوت، ایستاده‌ایم. و به جای تایید بی‌چون‌و‌چرای وضع موجود، می‌پرسیم، پیگیری می‌کنیم، و مطالبه‌گری می‌کنیم؛ برای مردم، با مردم، در کنار مردم.

روزگار عجیبی‌ست.

در دنیایی که تبلیغ‌نامه به جای گزارش نشسته و مجیزگویی به‌جای تحلیل، ما همچنان باور داریم که خبرنگار، مسئول است.

مسئول است نسبت به مردم. مسئول است نسبت به حقیقت. مسئول است نسبت به آینده.

خبرنگار یعنی کسی که پشت میز نمی‌نشیند، وسط میدان است، نه خبرنگار آبدارخانه‌ی مدیران، بلکه وجدان بیدار جامعه.

نه توجیه‌گر تصمیمات پشت‌پرده، که افشاگر واقعیت‌های پشت دیوارهای بسته.

ما خبرنگاریم، و از مسئول می‌پرسیم:

چرا فرصت‌ها نابرابر است؟

چرا جوان مستعد، بیکار مانده؟

چرا عدالت، فقط در شعار باقی مانده؟

چرا گزارش فساد، بی‌پاسخ می‌ماند؟

چرا منابع عمومی، خصوصی‌سازی می‌شود؟

چرا مردم حق ندارند بدانند؟

ما خبرنگاریم، و تا پاسخ نیابیم، دست از پرسش نمی‌کشیم.

ما برای قضاوت اینجا نیستیم، اما برای روشن‌کردن صحنه عدالت، هستیم.

ما دشمن نیستیم، اما ساکت هم نیستیم.

ما شریک قدرت نیستیم، شریک مردم‌ایم.

 روز خبرنگار، روز آن‌هایی‌ست که دیگر بین ما نیستند…

در این روز، نمی‌توانیم یاد نکنیم از همکاران شهیدمان؛

از محمود صارمی، که روز خبرنگار به‌نام اوست، تا همه خبرنگارانی که در راه حقیقت، جان دادند…

چه آن‌هایی که در میدان جنگ کشته شدند، چه آن‌هایی که در میدان قلم، خاموش‌شان کردند.

خبرنگاری، پر از خطر است، پر از دشمنی، پر از تهدید.

اما در همین خطرهاست که روشن می‌شود ارزش کاری که می‌کنیم.

در همین «نه گفتن»‌ها به قدرت، در همین «آری گفتن»‌ها به وجدان.

ما به آن‌ها مدیونیم؛ و با ایستادگی، راهشان را ادامه خواهیم داد.

 در سرزمین ما، رسانه آزاد یعنی خبرنگاری مقاوم

در کشوری که توسعه پایدار، شفافیت، عدالت و پیشرفت، همه نیازمند پرسش و پاسخ است،

خبرنگاری، فقط گزارش وقایع نیست؛ بلکه ابزار رشد کشور است.

شما مسئول محترم، اگر رسانه مطالبه‌گر را تحمل نمی‌کنید، از خبرنگار نمی‌ترسید، بلکه از روشنگری واهمه دارید.

و این، خطرناک‌تر از هر دشمن خارجی ا‌ست.

اما ما اهل سازش نیستیم.

ما اینجا هستیم تا بپرسیم، نه برای تنش، بلکه برای اصلاح.

ما اینجا هستیم تا بنویسیم، نه برای تخریب، بلکه برای تذکر.

ما اینجا هستیم تا نشان دهیم که حقیقت، قابل سانسور نیست.

 خبرنگاری، عشق است؛ نه فقط شغل

اگر دنبال پول بودیم، مسیر دیگری را انتخاب می‌کردیم.

اگر به دنبال امنیت شغلی بودیم، وارد اتاق خبر نمی‌شدیم.

ما خبرنگار شدیم چون نمی‌توانستیم «بی‌تفاوت» باشیم.

خبرنگاری، یعنی شبی نخوابیدن، تا مردم در روز، بدانند.

یعنی ساعت‌ها تحقیق، تا یک دقیقه آگاهی منتشر شود.

یعنی تحمل بی‌احترامی‌ها، فشارها، سانسورها، فقط برای یک جمله‌ی درست.

ما عاشقیم…

عاشق مردم، عاشق حقیقت، عاشق سرزمینی که لیاقت بهتر شدن دارد.

ما اینجا نیستیم فقط برای اعتراض.

ما اینجا هستیم برای «اصلاح». برای اینکه امید را از دل خاک درآوریم.

برای اینکه بگوییم:

بله، می‌توان بهتر شد.

بله، می‌توان شفاف‌تر مدیریت کرد.

بله، می‌توان بدون رانت پیش رفت.

بله، ما می‌توانیم… اگر بخواهیم.

و ما خبرنگاران، آن‌هایی هستیم که این خواستن را زنده نگه می‌داریم.

نه بودجه دولتی داریم، نه حامیان پرنفوذ.

پشتیبان ما مردم‌ هستند، و در روبرو مسئولانی که باید پاسخ بدهند.

ما پل بین آن دو هستیم؛ پلی که اگر فرو بریزد، بی‌اعتمادی همه‌چیز را می‌بلعد.

ما از مردم می‌نویسیم؛ از دردشان، از امیدشان، از سؤال‌های بی‌پاسخ‌شان.

و تا وقتی رسانه‌ای هست که با وجدان بنویسد،

هیچ چیز به‌تمامی خاموش نمی‌شود.

ما از تهدیدها نترسیدیم.

از تخریب‌ها عبور کردیم.

از سانسورها جان سالم به در بردیم.

و هنوز ایستاده‌ایم.

نه به عنوان «قهرمانان»، بلکه به عنوان کارگران خستگی‌ناپذیر حقیقت.

اما در اصل، روز همه آن‌هایی‌ست که نمی‌خواهند خاموش بمانند.

همه آن‌هایی که باور دارند پرسش، حق مردم است،

و پاسخ، وظیفه مسئولان.

ما صدای آن‌هاییم که صدا ندارند.

و تا روزی که این صدا خاموش نشده، روز خبرنگار زنده است.

در پایان:

 رسانه ما، رسانه مردم است؛ نه وابسته به جناح، نه ترسیده از قدرت.

ما خود را متعهد می‌دانیم به روشن نگه داشتن چراغ حقیقت، به دفاع از عدالت، به نوشتن واقعیت‌هایی که باید نوشته شوند.

ما نه برای دیده‌شدن، که برای دیده‌شدن حقیقت می‌نویسیم.