ظهور و فراموشی سریع اینفلوئنسرهای شبکه‌های اجتماعی نشان‌دهنده ناپایداری شهرت دیجیتال است.

ملک میرمهدی خبرنگار روزنامه هفت صبح در یادداشتی به شهرت یک شبه افراد در شبکه‌های اجتماعی پرداخت و نوشت:

یک شب، دختری روی لبه تختش نشسته بود، گوشی در دست، نور آبی صفحه، صورتش را روشن می‌کرد. ویدئویی بی‌اهمیت اما بامزه از گربه‌اش منتشر کرد، با کپشنی که بی‌اختیار خنداند. صبح که بیدار شد، او دیگر آن دختر ساده محله نبود. میلیون‌ها بار دیده شده بود، هزاران فالوئر آمده بودند، برندها پیام داده بودند، در خانه بوی تازه‌ای از شهرت پیچیده بود. اما همین دختر، چند ماه بعد، میان آگهی‌هایی که دیده نمی‌شد و پست‌هایی که دیگر لایک نمی‌گرفت، دوباره همان آدمی بود که شب‌ها گوشه تخت می‌نشست. فقط این بار، گوشی‌اش از قبل سنگین‌تر بود. انگار خاطره یک شهرت کوتاه، وزنی داشت که می‌افتاد روی شانه‌ها.

ما در دورانی زندگی می‌کنیم که آدم‌ها مثل دانه‌های قاصدک، با یک وزش بادِ ویروسی‌شدن، بالا می‌روند، می‌رقصند، برق می‌زنند و همان‌طور که ناگهان بالا رفتند، در یک سکوت تلخ، ناپدید می‌شوند. آنها «اینفلوئنسرهای ناتمام»‌اند. نسل تازه‌ای از آدم‌ها که قبل از آنکه حتی بدانند چه شده، تبدیل به برند، محتوا، سوژه یا تیتر می‌شوند. بی‌آنکه فرصت کنند بفهمند کی هستند، دیگران برای‌شان تصمیم می‌گیرند: «تو باید فلان‌طور باشی تا بمانی.» آنها آمدند، دیدند، دیده شدند‌ اما نماندند. چرا؟ چون این بازی، قانون نانوشته‌ای دارد: ماندگاری، فقط از آنِ کسانی‌ست که یا خیلی بلدند دیده شوند، یا خیلی خوب بلدند وانمود کنند که بلدند. باقی، در برزخ محتواهای قدیمی و الگوریتم‌های بی‌رحم، به خاطره‌ای تبدیل می‌شوند که حتی حافظه اینستاگرام هم آن را فراموش می‌کند.

کاش این فقط یک بازی مجازی بود. اما نه. این آدم‌ها واقعاً زنده‌اند. دل‌شکسته‌اند، دچار افسردگی‌اند، هنوز نوتیفیکیشن‌ها را چک می‌کنند، هنوز به عدد فالوئرها خیره می‌مانند، هنوز در دل شب، از خودشان می‌پرسند: «چی شد؟ چرا دیگه کسی نمی‌بینه‌م؟» و ما، تماشاگرانی هستیم با انگشت‌هایی که بی‌وقفه بالا و پایین می‌کشند. گاهی می‌خندیم، گاهی تحسین می‌کنیم و گاهی فقط رد می‌شویم. از آدم‌هایی که زندگی‌شان را گذاشتند کف دست ما، به امید دیده ‌شدن. ما اما فقط تماشا کردیم و رفتیم. شاید اینفلوئنسرهای ناتمام، تراژدی قرن ما باشند. آدم‌هایی که در صحنه‌‌ نمایش بی‌پایانِ شبکه‌های اجتماعی، تنها یک جمله گفتند، یک نقش بازی کردند‌ اما هیچ‌کس منتظر نماند ببیند پرده بعدی چیست. فقط نور قطع شد و آنها ماندند، در تاریکی.

و ما؟ ما هنوز داریم بالا می‌کشیم، اسکرول می‌کنیم، دنبال نفر بعدی می‌گردیم.