کارگران، این قهرمانان خاموش تولید، در سکوتی عمیق و بی‌صدا، هر روز به نبردی بی‌پایان علیه فقر و نابرابری می‌روند. آنها در دل کارخانه‌ها، زمین‌های کشاورزی و کارگاه‌ها، با دستانی زخمی و پیکری خسته، برای آینده‌ای که خود هیچ سهمی از آن ندارند، می‌سازند. روزهای طولانی در شرایطی سخت می‌گذرانند و باوجود اینکه تمام توان خود را در این مسیر می‌گذارند، در پایان ماه، تنها چیزی که نصیبشان می‌شود، دستمزدهایی است که حتی کفاف زندگی روزمره‌شان را نمی‌دهد. در این دنیای پرهیاهو، کارگران تنها صدای‌شان را به ندرت می‌شنوند، گویی فراموش شده‌اند. اما آیا نمی‌بینیم که اگر کارگران نبودند، چرخه تولید کشور متوقف می‌شد؟ آیا صدای ضجه‌های کارگرانی که در سکوت می‌سوزند، برای کسی شنیده می‌شود؟
در میان این شلوغی و بی‌عدالتی، کارگران همچنان در انتظار یک تغییر کوچک هستند؛ تغییری که شاید هیچ‌گاه نیاید. آنان سال‌هاست که از دولت‌ها و کارفرمایان وعده‌های بهبود وضعیت شنیده‌اند، اما به واقع هیچ قدم مؤثری در مسیر رفع مشکلاتشان برداشته نشده است. کارگرانی که در خیابان‌ها به دنبال حقوق خود می‌گردند و در دل زمین‌های کشاورزی، با دستان پرزخم، برای لقمه‌ای نان حلال می‌جنگند، هیچ‌گاه آن طور که شایسته‌شان است دیده نمی‌شوند. با این حال، در دل‌شان هنوز امید به فردا دارند؛ اما این امید، روز به روز بیشتر از بین می‌رود. چه کسی برای این قهرمانان واقعی از تولید، از این مظلومان جامعه، که تنها خواسته‌شان حداقل حقوق و امنیت شغلی است، صدای اعتراض را می‌شنود؟
اول ماه مه (11 اردیبهشت) به عنوان روز جهانی کارگر، فرصتی است برای نگاهی عمیق‌تر به وضعیت کارگران در سراسر جهان و به ویژه در ایران. کارگران، به عنوان ستون فقرات تولید و توسعه کشور، همواره در خط مقدم اقتصاد قرار دارند. این روز، یادآور این حقیقت است که اگرچه کارگران در ایجاد ثروت و رونق اقتصادی کشور نقش محوری دارند، اما همزمان با مشکلات و چالش‌هایی روبه‌رو هستند که نیازمند توجه ویژه است.
وضعیت کنونی کارگران در ایران:
در حالی که کارگران در بخش‌های مختلف کشور، از صنعت تا کشاورزی، همواره تلاش کرده‌اند تا چرخ‌های تولید را به حرکت درآورند، وضعیت معیشتی و امنیت شغلی آنان به هیچ عنوان رضایت‌بخش نیست. از جمله مشکلات عمده‌ای که کارگران با آن مواجه‌اند، می‌توان به قراردادهای موقت، دستمزدهای پایین و عدم برخورداری از حمایت‌های درمانی مناسب اشاره کرد. این مشکلات به ویژه در شرایط کنونی کشور، که تورم و گرانی به طور بی‌سابقه‌ای افزایش یافته‌اند، فشار بیشتری را بر دوش کارگران می‌گذارند.
چالش‌های امنیت شغلی و معیشت کارگران:
یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها در برابر کارگران، عدم ثبات شغلی و امنیت کاری است. بسیاری از کارگران با قراردادهای موقت و بدون بیمه و مزایای کافی مشغول به کار هستند. این نوع قراردادها علاوه بر اینکه زندگی شغلی کارگران را تحت تأثیر قرار می‌دهند، باعث می‌شود که آنان در مواجهه با بیماری یا حادثه‌های کاری بدون حمایت‌های لازم قرار گیرند. از سوی دیگر، پایین بودن سطح دستمزدها و افزایش هزینه‌های زندگی باعث شده تا بسیاری از کارگران نتوانند نیازهای اولیه خود و خانواده‌شان را تأمین کنند.
نقش کارگران در بخش‌های صنعت و کشاورزی:
کارگران نه تنها در صنعت بلکه در بخش کشاورزی نیز نقشی حیاتی دارند. در صنعت، کارگران با تلاش و پشتکار خود در کارخانجات و کارگاه‌ها به تولید کالاها و خدمات پرداخته و در پیشبرد اهداف اقتصادی کشور سهم دارند. در بخش کشاورزی، کارگران به تولید مواد غذایی و تأمین نیازهای اولیه جامعه مشغول هستند. کشاورزی، که قلب تولید مواد غذایی کشور است، به حمایت جدی‌تری نیاز دارد؛ چرا که کارگران این بخش با مشکلاتی نظیر دستمزد پایین، فقدان بیمه اجتماعی و نبود تجهیزات مناسب روبه‌رو هستند.
مطالبات کارگران:
کارگران ایران در روز جهانی کارگر مطالباتی دارند که به نوعی بازتاب شرایط سخت زندگی‌شان است. اولین و مهم‌ترین خواسته، افزایش حقوق است که با توجه به تورم و افزایش هزینه‌ها، امری ضروری به نظر می‌رسد. همچنین، کارگران خواستار شرایط کاری بهتری هستند که شامل بهبود محیط کار، ساعات کار مناسب و حفظ امنیت شغلی می‌شود. به علاوه، شفافیت در قراردادهای کاری و ایجاد حمایت‌های درمانی کافی، از دیگر مطالبات به‌حق کارگران است. بسیاری از کارگران به دلیل نداشتن بیمه مناسب و عدم دسترسی به خدمات درمانی، با مشکلات جدی مواجه‌اند.
مسئولیت وزارت کار و رفاه اجتماعی:
در این راستا، وزارت کار و رفاه اجتماعی به عنوان نهاد متولی کارگران، مسئولیت سنگینی بر دوش دارد. این وزارتخانه باید با تدوین و اجرای سیاست‌های حمایتی، شرایط را برای بهبود وضعیت کارگران فراهم کند. به ویژه در حوزه حمایت از حقوق کارگران در قراردادهای موقت، افزایش حقوق و دستمزدها با توجه به وضعیت تورم و گرانی، و ایجاد امکانات درمانی و رفاهی برای آنان، وزارت کار باید اقدامات اساسی انجام دهد. همچنین، نظارت بر اجرای قوانین کار و افزایش شفافیت در بازار کار از جمله اولویت‌های این وزارتخانه است.
روز جهانی کارگر باید نه تنها یک روز برای جشن و شادمانی باشد، بلکه فرصتی باشد برای بازنگری در وضعیت کارگران و توجه به مشکلات و چالش‌هایی که آنان با آن مواجهند. کارگران ایران، که در بخش‌های صنعتی و کشاورزی به عنوان نیروهای تولید در صف اول فعالیت می‌کنند، سزاوار دریافت حمایت‌های قانونی و اجتماعی بیشتری هستند. از مسئولان و نهادهای دولتی انتظار می‌رود که با اقدامات جدی و مؤثر، شرایط معیشتی و شغلی کارگران را بهبود بخشند و آنها را در مسیر دست‌یابی به حقوق و امنیت شغلی خود یاری کنند.